After growing up in the small Mediterranean island of Cyprus, moving to New York proved to be quite the culture shock. If Cyprus is the small intimate Cheers bar where everybody knows your name, New York is the vast wild jungle where nobody gives a f**k who you are, as long as you stay out of the way. As part of my constant travelling back and forth between my two homelands, here are 14 of the major differences between NYC and Cyprus along with authentic corresponding pictures taken by yours truly:
1. February weather forecast: New York has blizzards. Cyprus gets chilly.
2. Bank tellers: In New York the teller sits behind a double-paned bullet-resistant glass barrier window. In Cyprus the teller sits behind a counter. That is all. A counter.
3. Bus routes: New York buses go to the East Village and West Village. Cyprus buses go to actual villages.
4. Not an art project: There are bus stop signs in Cyprus, upon which routes are written in with a sharpie. These routes are permanent.
5. Convenience: Motivated by the need to move as little as possible, Cypriots can actually top up the parking meter wherever they are by sending a text.
6. Aesthetics: Whereas NBC looks like a vibrant media establishment, the reciprocal CyBC has the feel of a minimum security prison.
7. Bad movie title translations: In Cyprus, “The Shawshank Redemption” is officially titled: “Rita Hayworth: Final Exit.” NOT A JOKE.
8. Subtitles for everything: Except “Giggity”.
9. Food identity crisis: The difference is in the taste. More often than not, it is a “nice try.”
10. The main squares: Times Square (patting Eleftheria Square on the head): “Awww, look at you! And who’s this little whittle guy?!”
11. Size over Practicality: Because “Screw it, it’s cuter,” that’s why.
12. Consumer options: I mean, personally, one mall is enough for the whole island.
13. Presidential homage: They don’t say which Kennedy (JFK) and they pointlessly phonetically translated “Avenue”. Oh, and misspelled “Kennedy”.
14. Signage: The fonts are a little different, otherwise it’s the same. The. F***ing. Same. Everywhere.
Πριν λίες μέρες εθώρουν το ΑΠΟΕΛ-Μπαρτσελόνα σε έναν ελληνάδικο στην Νέα Υόρκη, όϊ μόνον σαν υποστηριχτής των πορτοκαλί, αλλά τζαι για να καμαρώσω. Όσον νάναι, ήταν ΑΠΟΕΛ-Μπαρτσελόνα ρε παιδίν μου! Όσον νάναι, τζείντην ημέραν του ματς, θα εμπορούσες να ήσουν οπουδήποτε στην Λευκωσία τζαι να ισχυριστείς ότι η Μπαρτσελόνα ήταν 20 λεπτά πιο κάτω τζαι έπαιζεν μάππα. Τζαι θα είσσιες δίκιο.
Που τον τζαιρόν του Γκόκιτς, του Ιωάννου τζαι του Σάμπουριτς, οι περιγραφές των σχολιαστών μας περιορίζουνται ως επι το πλείστον σε μερικές βασικές τζαι γενικές ατάκες:
Να η ευκαιρία!
Γίνονται μάχες!
Για να δούμε τον [ __________ ]
Και οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί από τον [_______]
Η μπάλα πάει σε ένα χώρο που κινείται μόνο ο [ _________ ]
Το επίπεδο μιας κουλτούρας, φαίνεται που την συμπεριφορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Βέβαια, μακάρι να ‘ταν μόνο οι σχολιαστές το πρόβλημα της Κυπριακής τηλεόρασης, αλλά εν έναν κομμάτι του ευρύτερου προβλήματος, τζαι μάλιστα έναν πολλά σημαντικό κομμάτι. Εν μέσα που τούτην την βολεμάρα του «Αφού εμείς έτσι εμάθαμεν να τα λαλούμεν» που δημιουργούνται τα πιό μεγάλα εμπόδια προς το δρόμο για σωστή τζαι υπεύθυνη κάλυψη αθλητικών γεγονότων, ισάξια της παρουσίας μας στον διεθνή χώρο. Τούτη η ανάρτηση έσσιει να κάμει με την αρνητική επίδραση του «παραδοσιακού σχολιασμού» στον αθλητισμό, τζαι συνεπώς στην κουλτούρα μας.
Πούλα το
Τι να πείς για τούντους Αμερικάνους; Αλλού εν εκατόν χρόνια μπροστά, αλλού εν εκατόν χρόνια πίσω. Αλλά η Αμερική εν η μάνα του μάρκετινγκ. Ξέρουν να το πουλούν. Με το που επήραν πρέφα ότι τούτον το «soccer» έσσιει πολλήν υπόθεση (ριάλια), οι Αμερικάνοι είπαν «Πρέπει να πορώσουμεν τις μάζες». Τζαι επιστρατεύσαν σχολιαστές/αναλυτές που την Αγγλία, ο ρόλος των οποίων εν θα ήταν μόνο περιγραφικός αλλά τζαι διδακτικός. Έτσι εξελίχτηκεν τζαι το φίλαθλο κοινό της Αμερικής, τζαι αναπτυχθήκαν σαν ποδοσφαιρόφιλοι.
Eμείς είμαστε ένα περίεργο φαινόμενο, όπου οι σχολιαστές μας –εν το συζητώ- αγαπούν το ποδόσφαιρο, αλλά όταν πάσιν να σχολιάσουν μπαίνουν σε έναν «λάκκο συνήθειας» που τον οποίον εν δύσκολο να φκει κανείς. Στην Κύπρο του «if it ain’t broke, don’t fix it», εμάθαν να σχολιάζουν με τον τρόπο που τα εθωρούσαν τζαι τζείνοι όταν εμεγαλώναν, τζαι ακριβώς επειδή δεν υπήρξε καμμιά αξιοσημείωτη εξέλιξη στον χώρο του αθλητικού σχολιασμού (όπως τζαι σε πολλούς άλλους τομείς), εμείναμεν στα «Για να δούμε» τζαι στα «Γίνονται μάχες», η οποία εκατάντησεν να είναι η «break glass in case of emergency» ατάκα που λαλούν οι σχολιαστές άμαν έννεν «καθαρή» η φάση τζαι επικρατεί πολλύν μπέρδεμα/ενθουσιασμός/αδρεναλίνη για να γίνει η περιγραφή.
Βέβαια, αναπόφευκτα, τούτα πάντα θα υπάρχουν. Τζαι στα ξένα πρωταθλήματα συναντούμε χιλιοειπωμένες κλισέ ατάκες. Αλλά εμείς ως συνήθως εβολευτήκαμεν μαζί τους. Ανάμεσα στα αγριόχορτα των κλισέ, ας φυτέψουμε τζαι καμμιάν τριανταφυλλιά! Αλλιώς, σαν φίλαθλος λαός, εννα καταντήσουμεν νάμστεν ένα κλισέ. Μήπως έχουμεν τίποτε να δείξουμε, κάτι που έστω να ακουμπά στο επίπεδο του Ray Hudson:
«Llorente has an absolutely impossible task to hit that first time. Well, he just threw a pint glass into a shot glass. Astonishing.» ~ Ray Hudson ύστερα που τέρμα του Llorente, Αθλέτικο Μπιλμπάο-Μάντσεστερ, Μάρτης 2012.
Οι δικοί μας ακόμα τζαι όταν πάσιν να ακουστούν conversational, πάλε κουμπωμένοι ακούνται. «Φίλε Σάββα, είμαι σίγουρος ότι…» -κανεί, κανεί, σταμάτα! Έχασες με στο «Φίλε Σάββα».
Nobody Said it Was Easy
Ο Phil Neville έκαμεν μεγάλη καριέρα στο Αγγλικό πρωτάθλημα. Αφού αφυπηρέτησεν επήεν να κάμει τζαι περιγραφή στο Μουντιάλ το ’14, στον αγώνα Αγγλία-Ιταλία. Ε, λοιπόν το BBC εδέχτηκεν πάνω που 400 παράπονα ότι η περιγραφή του ήταν μονότονη τζαι απαθής! Ο κόσμος εθίχτηκεν. Όχι για τα πράματα που ελαλούσεν, αλλά για τον τρόπο που τα ελαλούσεν! Τζαι ο άνθρωπος εδεσμεύτηκεν να βελτιωθεί.
Former England star Phil Neville has vowed to improve as a football commentator after his on-air performance was blasted as ‘boring’. Speaking on Radio 5, Neville said: “I think the biggest thing I learned is that commentary is harder than what I thought it was going to be.” ~Αγγλικός τύπος.
Αλλά ο κόσμος εθίχτηκεν επειδή έσσιει κάποιον επίπεδο, επειδή έσσιει κάποιες προσδοκίες ως προς το ήνταλως εννα παρακολουθήσει την μάππα του. Το ότι εμείς ανεχούμαστε ξανά τζαι ξανά, χρόνο με το χρόνο τις ίδιες προϊστορικές ανακυκλωμένες ατάκες (όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά γενικά), δείχνει ότι εν έχουμεν τζαι κανένα ιδιαίτερο επίπεδο, ή καμμιάν ιδιαίτερη προσδοκία. Βολευκούμαστε με τον τρόπο που τα εσυνηθήσαμεν, τζαι ας είναι τζαι μαζοχισμός, με αποτέλεσμα η άγνοια να καταντά να είναι το «νορμάλ». Σε 15 χρόνια εννα παίζει ο Ερμής την Μπάγιερν (λέμεν…) τζαι ο δικός μας ακόμα εννάν κολλημένος στις «μάχες» τζαι τα «υποδειγματικά πλασέ» επειδή έτσι τα άκουεν όταν εμεγάλωνεν τζαι κανένας ποττέ εν τον έκατσεν κάτω να του πει: «Ρε, αν θέλεις να διακριθείς στον τομέα σου, πρέπει να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου που την αγέλη».
Τα Στάνταρ Μας
Αλλά ώσπου οι σχολιαστές μας βλέπουν ότι ο κόσμος δεν έσσιει τζαι καμμιά ιδιαίτερη απαίτηση, παραμένουν με τον αέραν του «Εν μάππα τα ευλοημένα! Δεν χρειάζεται να κάμουμεν effort, τον κόσμο δεν τον κόφτει ο σχολιασμός». Τζαι όπως ήταν αναμενόμενο, ο κόσμος αποδέχτηκεν τον ρόλο του Κύπριου σχολιαστή όπως ένει, τζαι όταν ακούει σχολιαστές του Αγγλικού τζαι Ισπανικού πρωταθλήματος λαλεί: «Ε, καλάν τωρά, οι Εγγλέζοι τζαι οι Σπανιόλοι σε τούτα δεν παίζουνται. Εν έχουμεν υπόθεση». Τι;! Εγινήκαμεν ο λαός του «Ίσως μπόρω να τους φτάσω αλλά βαρκούμαι να δοκιμάσω», τζαι υποσυνείδητα επαναπαυόμαστε στο ύπουλο μαξιλαράκι του «Έτσι είμαστεν οι Κυπραίοι», με αποτέλεσμα το επίπεδο του επαγγέλματος, της γλώσσας στην οποία εκτίθεται ο φίλαθλος κόσμος, τζαι συνεπώς το επίπεδο της κουλτούρας, να παραμένει τσιμεντοποιημένο στις πλέον φθαρμένες βάσεις του «Για να δούμε» τζαι του «Να η ευκαιρία», καθιστώντας ακόμα πιό μάταιη την προσδοκία να φτάσουμε μια μέρα στα επίπεδα του John Motson.
VIDEO – Cypriot commentators Vs John Motson:
Που Σκωτσέζικο Μικρόφωνο…
Θυμούμαι μια φορά εθώρουν το ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια, τζαι είσσιεν έναν κανάλι μέσω της CYTA που το έδειχνε με Σκωτσέζο σχολιαστή ο οποίος είσιεν πολλύ σεβασμό για το Κυπριακό ποδόσφαιρο, τζαι έκαμεν αναφορά τζαι στον Ευφραίμ, για το πώς κάποιοι αγαπούν τον τζαι άλλοι μισούν τον στον συγκεκριμένο αγώνα, επειδή έβαλε τέρμα εναντίον της παλιάς του ομάδας. Ο σχολιασμός του ήταν καταπληκτικός, χαρακτηρίζοντας την όλη προσπάθεια σαν καλλιτεχνικό επίτευγμα τζαι παρομοιάζοντας το τέρμα με γλυπτό του Μπερνίνι, τζαι στο τέλος εζήτησεν τζαι φιάλη οξυγόνου:
VIDEO – Hudson on APOEL:
Eντάξει, οι πιο έμπειροι (ουκ ολίγοι…) εκαταλάβαν το πιλέ ότι το βίτεο εν «πειραγμένο». Ο θρύλος ο σχολιαστής Ray Hudson δεν έσσιει ιδέα ποιος εν ο Ευφραίμ. Ο παίχτης στον οποίο αναφερόταν ήταν ο Riquelme της Αργεντινής μετά που ετράβησεν ένα πολλά φοβερό φάουλ. Αλλά έστω για τζείντα λία δευτερόλεπτα, τζείνον το διαφορετικό, εν ήταν αναζωογονητικό; Πιο ψυχαγωγικό; Έστω για λία δευτερόλεπτα, το βίτεο εν ήταν υποδειγματικό; Όπως το πλασέ…